ساقیا

هر بار که گذرم به بوستانی که کانون پرورش فکری نوجوانان در آن کلاس سفالگری برگزار می کرد می افتد بخشی از شیرین ترین خاطرات کودکی ام زنده می شود. رو پوش زرد خوشگلی که خیاط برایم دوخت، بوی گل سفال، رنگ گواش و بحث درباره این که گلبهی چه رنگی است!، کمدی که در آن بهترین آثار هنری مان را غصب می کردن (و به عنوان نمونه کار به نمایش می ذاشتن! هنوز حسرت این که نذاشتن ساقیا...